ABD'lilerin sinema salonlarındaki davranış kodlarını şimdi daha iyi anlıyorum. (bkz.: Scream 2 - açılış sahnesi) Bir filmin yarısına doğru, elinizdeki su şişesini perdeye fırlatmak istiyorsanız, yanınızdaki arkadaşınız sıkıntıdan 3D gözlüğünü farklı şekillerde takma olanaklarını hayata geçirmeye başlamışsa o filmde bir şeyler ters gidiyor demektir. TRON gibi bir filmden bahsedip de ondan bir görsel kullanmıyor olmam da yeterince açıklayıcı zaten. Ya da TRON'un en cezbetmesi gerektiği yerde de çuvalladığının bir başka kanıtı. Tabii ki üzerine nefret yazısı yazacak kadar ciddiyete layık bir işle karşı karşıya olmadığımın farkındayım. Ama sorun da tam burada. Üstün yeniden yapımlar (ya da söz konusu dünyanın, daha üstün koşullarla yeniden ziyaret edildiği filmler, artık nasıl adlandırırsanız) niye her şeyi ciddiye almanın derdinde? Zira bu hastalıktan kurtulurlarsa gayet de eğlenceli olunabiliyor, herkes memnun edilebiliyor. Misal, ismini hatırlamadığım bir eleştirmenden apartayım, yeni Charlie'nin Melekleri, orijinal dizide en iyi şeyin jeneriği olduğunun bilincindeydi de eğlenceyi ıskalamadı. Orijinal TRON'un da cezbedici yanı ilkel bilgisayar animasyonları, naif 80'ler futurizmi... Üzerinden Star Wars'vari bir mit yaratılmaya çalışılan hikayesi değil. Dünyanın gidişatına yönelik yoruma olanak sağlaması, hiç değil. Korkuyorum, bu kafa Beyond the Valley of the Dolls'u da ayrıntılı bir karakter analizi olarak ısıtıp tekrar önümüze koyacak.
